دو اصطلاح در دنیای سرمایهگذاری وجود دارند که گاهی اوقات با هم اشتباه میشوند. سرمایهگذاری خصوصی (Private Equity) و سهام رشد (Growth Equity) شباهتهایی با هم دارند، اما اهدافی متفاوت در دنیای کسبوکار ایفا میکنند. در این مقالهٔ بلاگ مکس به مقایسهٔ این دو سرمایهگذاری میپردازیم، و جزئیاتشان را مرور میکنیم.
سرمایهگذاری خصوصی چیست؟
سرمایهگذاری خصوصی از انواع سرمایهگذاری است که طی آن شرکتها سرمایه را از سرمایهگذاران نهادی و افراد با دارایی خالص بالا دریافت میکنند تا سهامی در شرکتهای خصوصی خریداری، یا شرکتهای عمومی را خصوصی کنند.
هدف اصلیِ این استراتژی بهبود عملیات، رشد یا بازسازیِ کسبوکارها قبل از فروش آنها با سود است. این سرمایهگذاریها معمولاً افق زمانی میانمدت تا بلندمدت دارند.
ویژگیهای کلیدی سرمایهگذاری خصوصی عبارتاند از:
- هدفگذاری شرکتهایی که در بورسهای عمومی معامله نمیشوند.
- نگهداری سرمایهگذاریها بهمدت ۵ تا ۱۰ سال.
- کسب مالکیت اکثریتی در بیشتر معاملات.
- خروج از طریق فروشهای استراتژیک، خریدهای ثانویه یا عرضهٔ عمومی اولیه.
شرکتهای سرمایهگذاری خصوصی اغلب از خریدهای اهرمی برای تأمین مالی خریدهایشان استفاده میکنند. این استراتژی شامل استفاده از بدهی قابل توجهی در کنار سهام برای خرید شرکتهاست.
فرایند معاملهٔ سرمایهگذاری خصوصی معمولاً شامل بررسی دقیق، بهبودهای عملیاتی استراتژیک و مدیریت فعال شرکتهای پرتفوی است.
استراتژیهای سرمایهگذاری خصوصی انواع مختلفی دارد:
- خریدهای اهرمی (Leveraged Buyouts): استفاده از بدهی برای خرید شرکتهای تثبیتشده
- سهام رشد (Growth Equity): سرمایهگذاری روی شرکتهایی با رشد بالا بدون کسب کنترل کامل
- سرمایهگذاری خطرپذیر (Venture Capital): تأمین مالی استارتاپهای اولیه با ظرفیت بالای رشد
- سرمایهگذاری روی شرکتهای درحال ورشکستگی (Distressed Investing): خرید شرکتهای درحال افول با تخفیف برای بازگشت
- صندوق صندوقها (Fund of Funds): سرمایهگذاری روی چند صندوق سرمایهگذاری خصوصی بهجای سرمایهگذاری مستقیم
سرمایهگذاری خصوصی رویکردی بلندمدت با مالکیت مستقیم کسبوکارها دارد، اما بانکداری سرمایهگذاری بیشتر روی خدمات مشاورهای و جمعآوری سرمایه تمرکز دارد.
سهام رشد چیست؟
سهام رشد نوعی خاص از سرمایهگذاری خصوصی است که در طیف سرمایهگذاریها، بین سرمایهگذاری خطرپذیر و خریدهای سنتی قرار میگیرد. این رویکرد روی شرکتهای تثبیتشده با مدلهای کسبوکار اثباتشده تمرکز دارد که برای تسریع گسترش به سرمایه نیاز دارند.
برخلاف سرمایهگذاری خطرپذیر که روی استارتاپهای اولیه هدفگذاری میکند، یا سرمایهگذاری خصوصیِ سنتی که اغلب کسبوکارهای بالغ را خریداری میکند، سرمایهگذاران سهام رشد به دنبال شرکتهایی هستند که قبلاً رشد درآمد و سودآوری داشتهاند.
این سرمایهگذاریها معمولاً سرمایه را به کسبوکارهایی ارائه میدهند که به دنبالِ مقیاسپذیری عملیات، گسترش به بازارهای جدید یا توسعهٔ محصولات جدید هستند، بدون اینکه کنترل شرکت را از دست بدهند. در واقع بودجه برای بازگشت از ورشکستگی یا کاهش بدهی استفاده نمیشود.
سهام رشد چند ویژگی دارد که عبارتاند از:
- هدفگذاری شرکتهایی فراتر از مرحلهٔ استارتاپ، اما قبل از عرضهٔ عمومی اولیه.
- تمرکز روی کسبوکارهایی با نرخ رشد سالیانه ۱۵ تا ۵۰درصد.
- معمولاً شامل سهام اقلیت یا اقلیتی قابل توجه است.
- معمولاً روی شرکتهایی با محصولات اثباتشده و پایگاه مشتریان تمرکز دارد.
- پروفایل ریسک پایینتری نسبت به سرمایهگذاریهای خطرپذیر دارد.
سرمایهٔ ارائهشده به شرکتها کمک میکند تا رشد کسبوکارشان را از طریق استراتژیهای مختلفی، از جمله گسترش بازار، جذب استعداد و گاهی خریدهای استراتژیک، تأمین نمایند.
سهام رشد موقعیت میانیِ جذابی در اختیار سرمایهگذاران قرار میدهد. این استراتژی ریسک کمتری نسبت به سرمایهگذاریهای خطرپذیر اولیه دارد، اما ظرفیت رشدش بالاتر از خریدهای سنتی است.
چه تفاوتی میان سهام رشد و سرمایهگذاری خصوصی وجود دارد؟
سهام رشد نوعی از سرمایهگذاری خصوصی است، اما چند تفاوت کلیدی دارند. درک این تفاوتها به سرمایهگذاران کمک میکند تا استراتژی مناسبی برای اهدافشان انتخاب کنند.
در ادامهٔ این مقالهٔ مکس تفاوتهای میان این دو رویکرد را به تفکیکِ مرحلهٔ سرمایهگذاری، هدف و سود مرور میکنیم.
تفاوت در مرحلهٔ سرمایهگذاری
سهام رشد روی شرکتهای نسبتاً بالغی تمرکز دارد که قبلاً تولید درآمد پایدار داشتهاند. چنین شرکتهایی معمولاً فراتر از مرحلهٔ بهاصطلاح استارتاپی هستند، و توسعهٔ بیشتری میخواهند.
سرمایهگذاری روی مرحلهٔ رشد کسبوکار انجام میشود، یعنی وقتی شرکت به دنبال مقیاسپذیری عملیات، ورود به بازارهای جدید یا توسعهٔ محصولات جدید است.
در مقابل، سرمایهگذاری خصوصی شامل سرمایهگذاری در طیفی گستردهتر از شرکتهاست، از جمله آنهایی که شاید عملکردی ضعیف داشته باشند، و مستلزم بازسازی باشند، یا اصلاً شرکتهای تثبیتشده و بالغ باشند.
سرمایهگذاریها میتوانند در هر مرحلهای انجام شوند، اما اغلب شامل شرکتهایی تثبیتشده هستند که تغییرات مدیریتی استراتژیک یا بازسازی مالی نیاز دارند.
تفاوت در هدف سرمایهگذاری
سرمایهگذاران به توسعه با هدفِ حداکثرسازیِ ظرفیت کسبوکار علاقهمند هستند. هدف اصلی سهام رشد ارائهٔ سرمایه به کسبوکارها برای کمک به رشد آنها به شیوهای غیراختلالزاست.
سرمایهگذارانِ سهام رشد معمولاً به دنبال سهام کنترلکننده در شرکتها نیستند، و به مدیریت موجود اجازه میدهند کنترل عملیاتی را حفظ نماید.
در مقابل، سرمایهگذاری خصوصی به دنبال دستیابی به بازدههای قابل توجه از طریق بهبود کارایی عملیاتی، موقعیت استراتژیک و سودآوری شرکت است. چنین روندی شامل بازسازی قابل توجه یا تغییرات مدیریتی هم میتواند باشد.
سرمایهگذارانِ حوزهٔ سرمایهگذاری خصوصی اغلب به دنبال کنترل قابل توجه یا مالکیت کامل شرکت هستند تا تغییرات استراتژیکی اجرا کنند و عملکرد را بازگردانند.
تفاوت در ریسک و بازدهی
سهام رشد معمولاً ریسک کمتری نسبت به سرمایهگذاری خصوصی سنتی دارد، زیرا در شرکتهایی با حضور تثبیتشده در بازار، و جریانهای درآمدیِ قابل پیشبینی سرمایهگذاری میشود.
بازدههای مورد انتظار اغلب در طول زمان با پیشرفت طبیعی رشد شرکت مقیاسپذیر میشوند.
در مقابل، ریسک سرمایهگذاری خصوصی میتواند بالاتر باشد، زیرا سرمایهگذاری روی شرکتهای درحال افول با عملکرد ضعیف انجام میشود که نتایج آنها وابستگیِ شدیدی به بازسازی استراتژیک دارد.
با این حال، بازدهها بهطور بالقوه بالاتر هستند، زیرا استراتژیهای ایجاد ارزش تهاجمی در معرض ریسک بیشتری قرار دارند.
تفاوت در استراتژی خروج
خروجهای سهام رشد معمولاً از طریق عرضهٔ سهام اولیه یا فروش به خریداران استراتژیک رخ میدهد. زمانبندی خروج اغلب با دستیابی به نقاط عطف رشد قابل توجه کسبوکار همخوانی دارد.
در مقابل، شرکتهای سرمایهگذاری خصوصی اغلب از طریق کانالهای مختلفی از جمله عرضههای اولیه، فروش به شرکت سرمایهگذاری خصوصی دیگر، یا به خریدار استراتژیک بعد از دستیابی به اهداف بازگشت و رشد، از سرمایهگذاریها خارج میشوند.
تفاوت در افق سرمایهگذاری
سرمایهگذاریهای سهام رشد معمولاً میانمدت هستند، و زمان لازم برای دستیابی شرکت به اهداف رشدش را منعکس میکنند.
در مقابل، سرمایهگذاریهای خصوصی تفاوتهای فراوانی دارند . افق این سرمایهگذاریها معمولاً بلندمدت است تا زمان برای بازسازی و دستیابی به نتایج بازگشت قابل توجه فراهم شود.
خلاصه آنکه هر دو موردِ سهام رشد و سرمایهگذاری خصوصی روی سرمایهگذاری در شرکتهای خصوصی تمرکز دارند، اما در مرحلهٔ سرمایهگذاری، تحمل ریسک، درگیری عملیاتی و اهداف استراتژیک متفاوت هستند. درک این تفاوتها به سرمایهگذاران و شرکتها کمک میکند تا اهداف مالی و ابتکارات استراتژیک خود را بهتر همتراز نمایند.
اندازهٔ صندوقهای سهام رشد چه تفاوتی با سرمایهگذاری خصوصی دارد؟
اندازهٔ صندوقهای سرمایهگذاری خصوصی معمولاً بزرگتر از صندوقهای سهام رشد است. این صندوقهای متمرکز بر خرید اغلب از یکمیلیارد دلار تا بیش از ۲۰میلیارد دلار برای شرکتهای تثبیتشده متغیر هستند.
نکتهٔ قابل توجه اینکه بزرگترین صندوقهای سرمایهگذاری خصوصی در سطح بینالمللی میتوانند تعهدات سرمایهای بیش از ۲۵میلیارد دلار داشته باشند!
اندازهٔ صندوقهای سهام رشد معمولاً کوچکتر، و بین ۳۰۰میلیون دلار تا ۳میلیارد دلار است. این صندوقها شرکتهایی را هدف قرار میدهند که فراتر از مرحلهٔ خطرپذیر رفتهاند، اما هنوز کاندیداهای خرید سنتی نیستند.
نکتهٔ مهم دیگر اینکه اندازهٔ صندوق با استراتژی سرمایهگذاری رابطهٔ مستقیم دارد. صندوقهای خرید با استخرهای سرمایهٔ بزرگتر میتوانند شرکتهای تثبیتشده را کاملاً خریداری کنند، درحالیکه سرمایهگذاران سهام رشد موقعیتهای اقلیتی میگیرند که به سرمایهٔ کمتری در هر معامله نیاز دارند.
چگونه شرکتهای سهام رشد و سرمایهگذاری خصوصی به ارزشگذاری نزدیک میشوند؟
شرکتهای سرمایهگذاری خصوصی و سهام رشد از روشهای ارزشگذاری متفاوتی، بر اساس اهداف کلی و اهداف سرمایهگذاری خود، استفاده میکنند. این رویکردها حاکی از ویژگیهای منحصربهفرد هر استراتژی سرمایهگذاری است.
سرمایهگذارانِ حوزهٔ سرمایهگذاری خصوصی معمولاً شرکتها را ۴ تا ۸برابرِ EBITDA ارزشگذاری میکنند، که مقدار دقیقش به صنعتِ مورد نظر هم بستگی دارد. آنها عملکرد تاریخی را تحلیل میکنند، و به دنبال شرکتهایی با جریانهای نقدی قابل پیشبینی هستند.
شرکتهای سهام رشد اغلب ضرایبی بالاتر (مثلاً ۱۰ تا ۱۵برابر درآمد) برای شرکتهایی با گسترش سریع پرداخت میکنند. آنها ظرفیت رشد را بیش از سودآوری فعلی ارزشگذاری میکنند.
بسیاری از شرکتها روشهای ارزشگذاری متعدد را ترکیب میکنند تا بهجای نقطهٔ ارزش واحد، یک دامنهٔ ارزشی برقرار کنند. این رویکرد به اعتبارسنجی فرضیات و حسابداری برای سناریوهای رشد مختلف کمک میکند.
شرکتهای سهام رشد و سرمایهگذاری خصوصی چگونه رکودهای اقتصادی را مدیریت میکنند؟
شرکتهای سرمایهگذاری خصوصی و سهام رشد استراتژیهای متفاوتی را برای حفاظت از سرمایهگذاریهای خود و یافتن فرصتهای جدید در دوران رکود اقتصادی اتخاذ میکنند. این استراتژیها اغلب رویکردهای سرمایهگذاری زیربنایی و پروفایلهای ریسک آنها را منعکس میکنند.
شرکتهای سرمایهگذاری خصوصی معمولاً در دوران رکود روی تقویت شرکتهای پرتفوی موجود تمرکز دارند. آنها ممکن است اقدامات کاهش هزینه، بهبود کارایی عملیاتی و بازسازی بدهی را برای حفظ ثبات اجرا نمایند.
شرکتهای سرمایهگذاری خصوصی از تجربهٔ قابل توجه خود در موقعیتهای پریشانیِ مالی هم بهره میبرند. تخصص آنها در مدیریت اهرم ارزشمند هستند.
بسیاری از سرمایهگذاران سرمایهگذاری خصوصی رکودها را بهعنوان فرصتهای خرید میبینند. آنها با ارزشگذاریهای پایینتر در بازارها میتوانند داراییهای با کیفیت را با قیمتهای تخفیفدار خریداری، و برای بازدههای قوی هنگام بازیابی بازار موقعیتیابی کنند.
شرکتهای سهام رشد رویکردی متفاوت اتخاذ میکنند. آنها معمولاً شرکتهایی با اصول قوی و مدلهای کسبوکار پایدار را اولویتبندی میکنند که میتوانند طوفانهای اقتصادی را تحمل نمایند.
جمعبندی
هر دو سهام رشد و سرمایهگذاری خصوصی نقشهایی حیاتی در شکلدهی به آیندهٔ شرکتهای خصوصی ایفا میکنند، اما استراتژیهای متمایز، پروفایلهای ریسک و سطوح درگیری متفاوتی دارند.
شرکت شما چه روی مقیاسپذیری شرکتهایی با رشد بالا تمرکز داشته باشند، و چه بازگرداندن کسبوکارهای بالغ، در هر صورت موفقیتِ نهایی به توانایی مدیریت جریانهای کاری پیچیده معاملات، همکاری کارآمد و تصمیمگیریهای آگاهانه و دادهمحور بستگی دارد.
